Ik moet toegeven: soms hoor je de critici uithalen naar boeken die slecht geredigeerd zijn uitgegeven. Toch denk ik er het mijne van. Veel schrijvers hebben het geld niet om hun boeken deftig te laten redigeren. Dit kost bakken geld.
Even duidelijk: goede redactie kost geld en is dat waard. Als je het je kan permitteren, moet je er zeker in investeren. Ik ben de laatste om te zeggen dat je dat niet moet doen.
Maar was als je het geld echt niet hebt, maar je wil je boek toch op de markt krijgen?
Dan is je vraag ook wat je wil bereiken met je boek. Je kan altijd proberen uitgevers te benaderen, maar helaas, pindakaas, die zullen niet in je investeren, als je het zelf niet doet.
En dan zitten we terug bij af.
Gelukkig zijn er nu mogelijkheden om je boek dan desnoods onvolmaakt op de markt te brengen. Als je tevreden bent met enkel familie en vrienden als je lezers en je geen verdere ambities hebt, is dat misschien de beste oplossing.
Verwacht niet dat je dan verkopen en lovende kritieken van buitenstaanders zal krijgen, maar als je daar niet op zit te wachten, is uitgeven via POD een mogelijkheid. Misschien is het dan ook de vraag of je dan een ISBN nodig hebt.
Een ISBN is code waarmee je boek in de boekhandel kan komen en in zowat elke online boekhandel zal verschijnen. Als je weet dat het mogelijk krom geschreven is, zou ik daar niet in investeren.
In dat geval kan je jezelf ook een auteur noemen en heb je een boek uitgegeven.
Zo ben ik begonnen. Ik wist zelfs niet wat een ISBN was en liet me wijsmaken dat het met copyright te maken had. Zo verschenen er verhalen die ik niet wenste te publiceren, of toch niet in die vorm, toch voor het grote publiek.
Achteraf bekeken, heb ik het gevoel dat ik me toen compleet belachelijk heb gemaakt.
Toen kwam ik mensen tegen die me hielpen. Ik leerde wat redactie was en hoe ik kon verbeteren. Ik geef eerlijk toe dat mijn beginwerk nog altijd niet als het beste aanzie en nu zou ik het weer anders aanpakken, maar het moet ergens stoppen.
Ik focus me dus elke keer op mijn volgende boek, maar geef toe: ik heb er al veel tijd en geld in gestoken met de lat hoger te willen leggen. Ja, ik wil dat als mensen een boek van me kopen, ze niet teleurgesteld gaan zijn, al kan je dat nooit voorkomen.
Je zal altijd die misnoegde lezer hebben. Ik luister naar kritiek en pas me wel aan. Zo probeer in mijn alwetende verteller te laten, omdat lezers er blijkbaar niet van houden.
Maar ik geef toe het me soms pijn doet om in investeren in een hobby, die enkel een diepere put wordt. Mijn idee om met de opbrengst van het ene boek mijn volgende te financieren, is tot nu toe verre van geslaagd.
Ik heb het geluk dat ik sponsoring heb gehad en dat er mensen zijn die in mij geloven, want anders vrees ik dat ik nooit verder dan een draftfase ben geraakt.
Er is sociale ongelijkheid in het schrijverswereldje. Er zijn mensen die geld hebben en het er van kunnen maken, of die break even kunnen, maar voor elk succesverhaal zijn er pakken schrijvers die gewoon geen redactie kunnen betalen.
Daarom vind ik het ook sterk om af te geven op deze mensen en hen soms graaiers te noemen. Als je niet in hun schoenen staat, kan je in mijn ogen beter zwijgen. Met mensen neer te halen, help je niemand.
Het eerste perfecte boek moet nog geschreven worden.
Reactie plaatsen
Reacties