Ik heb er lang over nagedacht of ik deze blog wel zou schrijven. Ga ik me zo bloot geven?
En nu, in het licht van de media en de reacties van sommige mensen, ga ik me niet meer inhouden. Mensen die mijn werk lezen, hebben het recht me te kennen, om te weten wat me drijft in mijn schrijfproces.
Deze blog kan triggers bevatten. Ik ga op de eerste plaats vermelden dat ik schrijf als therapie. Ik lijd aan zware PTSS door een gruwelijke verkrachting en ik heb geen zin om mijn mond nog te houden. Het kan me niet meer schelen dat de dader er zonder veroordeling vanaf is gekomen. Dat is voor mij een reden te meer om in mijn pen te schieten.
Mijn verhalen zijn niet voor gevoelige zielen en ik heb besloten hier bepaalde details te geven. Deze blog is niet geschikt voor gevoelige lezers. Wie niet wil lezen over een verkrachting, kan best skippen naar de koppen waarin mijn analyse van menselijke seksualiteit aan de hand van drie types dieren weergeef.
Even duidelijk: nee, ik voel me niet zielig, maar ik wil de feiten objectief weergeven en uitleggen hoe het mij in mijn werk beïnvloedt. Ik koester geen wrok tegenover de dader, wel een diepe teleurstelling tegenover het juridische systeem, dat mij niet eerlijk heeft behandeld. Tegenover hem heb ik ook een grote afkeer, maar ik wil vooral erkenning als slachtoffer en weerlegging van de leugens waar hij mee is weggeraakt, dan dat ik nog hoop koester dat hij juridisch vervolgd zal worden.
Ik wil even mijn visie op de wereld van seksualiteit geven, omdat die ook een cruciale rol speelt in de verhalen die ik schrijf.
Ten eerste wil in een goot vooroordeel uit de wereld helpen: nee, ik ben niet in de bosjes getrokken door een onbekende. Sterker nog: ik kende mijn dader, ik vertrouwde hem en liet hem zelf op mijn kamer binnen. Alleen had ik te laat door dat hij andere intenties had.
Na al die jaren en talrijke gesprekken met therapeuten, heb ik een ding geleerd: mezelf niet de schuld te blijven geven.
Waren er signalen waar ik op gelet moest hebben? Goh, ik heb me daar ook kapot over gepiekerd. De waarheid: ik zag het compleet niet aankomen en om eerlijk te zijn: ik denk persoonlijk ook niet dat hij het had gepland, maar in een opwelling van lust heeft gereageerd. Die klik die hij van het ene op het andere moment had, dat is de reden waarom ik het heden ten dage nog steeds moeilijk heb om me veilig te voelen als ik in het gezelschap ben van mannen die ik niet goed ken.
Dus: ik was 17 jaar en alleen thuis. Er was die iets oudere kerel die mijn aandacht had. Ik voelde me goed bij hem. We hadden gemeenschappelijke interesses en hij kwam me oprecht en lief over. Was ik verliefd? De eerlijke waarheid: ik weet het zelf niet echt meer. Ik was onder de indruk, maar verder ...
Dat zegt ook iets over mij: ik ben zo het hopeloze romantische type dat eigenlijk nog lang niet aan seks dacht. Versta me niet verkeerd: dit is mijn geaardheid. Ik ben demiseksueel. Dat wil zeggen: ik ben min of meer aseksueel. Enkel als ik iemand lang en goed genoeg ken, kan ik er een intieme relatie mee opbouwen.
Zo ben ik en ik wil niet gedwongen worden me aan andermans regels te moeten onderwerpen. Dat hij anders in elkaar stak, daar kon ik respect voor hebben, tot hij besliste dat het maar moest gaan zoals hij het wilde. Ik zat dus naast hem. Hij kuste me opeens. Ik schrok, maar gaf toe dat ik dat op dat moment nog kon aanvaarden. Ik was al zo ver om het tot daar te aanvaarden.
Toen ik ging het zo snel, dat ik geen schijn van kans had om te verdedigen. Hij greep me bij de keel, gooide me op mijn bed en deed zijn ding. Ik herinner me dat het zoveel pijn deed, dat ik even het bewustzijn verloor.
Ik kwam weer bij, besmeurd met mijn eigen bloed en kon dagen niet meer normaal zitten. Ik woelde me zo smerig, dat ik meteen in bad dook. Grote fout, I know, maar mijn verstand was leeg. Het was alsof er een stofzuiger door mijn geest ging en alles opzoog. Ik kon nog amper op mijn eigen naam komen.
Daarna leefde ik in een soort van roes. Ik leek buiten mijn lichaam te zijn. Ik klapte volledig dicht.
Ik had goede resultaten op school, keek uit naar hogere studies en dergelijke ... Het kwam er niet van. Ik moest vechten om iets te onthouden. Ondertussen staat vast dat mijn concentratie en leervermogen compleet weg is door het trauma.
Uiteindelijk drong het tot mij door wat er was gebeurd. Ik heb toen aangifte gedaan, iets waar ik nog steeds achter sta, ondanks de held die het heeft ontketend.
Blijkbaar kwam hij ermee weg door te zeggen dat mijn aangifte laster was en dat ik rancuneus was, omdat hij het had uitgemaakt.
Ik viel van mijn stoel. Mijn zaak werd geseponeerd door zijn aangifte en de zijne door het feit dat ik op het moment van de feiten nog minderjarig was. Dat ik nu 30 jaar later nog steeds de genitale littekens heb van zijn actie en dat mijn blaas en baarmoeder zo verkeerd liggen dat ik nooit kinderen heb kunnen krijgen en incontinent ben ... Blijkbaar komt dat door vrijwillige seks, als je het juridisch bekijkt in België.
Nu ik zie hoe verkrachting geminimaliseerd wordt in onze samenleving en hoe de victim blaming veel daders los krijgt, ga ik niet mer zwijgen.
Ja, valse aangiftes bestaan, maar ik denk dat ze qua aantal zo verwaarloosbaar zijn, dat we ze onze aandacht en respect voor slachtoffers niet door mogen verliezen. Het gros van de vrouwen die naar de politie stapt, is niet rancuneus, maar diep gekwetst en levenslang getekend.
Ik geloof persoonlijk dat het belangrijk is om open te communiceren over deze dingen. Nu staat België op stelten, omdat er een dader exposed is.
De bewijslast is dikwijls vaag, of woord tegen woord. Zelfs al ben je op het moment bij de dokter en hebben ze bewijs, dan nog kan een dader ermee wegkomen te beweren dat de seks vrijwillig was.
Dit is dus justitie in België. Daarom vind ik het belangrijk dat ik het aanhaal.
In mijn verhalen kan ik kwijt wat ik niet in de realiteit kan. In mijn werk kan ik daders dood folteren en kan ik mijn onmacht kwijt.
Nee, mijn motief om hem aan te geven, was geen rancune, maar een vraag om gerechtigheid, die er niet kwam. Het zit zo dat hij ongeoorloofd mijn onschuld, mijn leven, mijn identiteit afnam. Al mijn dromen en wensen sloeg hij met zijn lusten de kop in.
Ja, daarom haat ik hem en ik denk ook niet dat ik hem nog in mijn buurt wil. Moest ik hem tegenkomen, sta ik niet meer in voor mezelf. Het gerecht heeft niets gedaan en ik weet dat ik niet zijn enige slachtoffer ben.
Ik krijg wel eens te horen dat ik een mannenhaatster ben. Nee, dat klopt volledig niet, maar na dat trauma, voel ik me bij bepaalde types van mannen allesbehalve veilig. Mannen die geen grenzen kennen, die vinden dat ze met vrouwen kunnen doen wat ze willen ... Ik schrik ervan hoeveel van dit soort er nog rondloopt. Die moet ik inderdaad niet.
Naar mijn gevoel heb ik het recht te zijn wie ik ben en hoef ik geen laster omdat ik NEE kan zeggen. Ben ik een eng mens, ja en voor sommige mensen kan ik niet eng genoeg zijn, omdat ik mijn grenzen verdedig, die ze schaamteloos willen overtreden.
Ik ben niet mild voor seksueel delinquenten, omdat ik hen enkel zie als monsters die onze samenleving kapotmaken. Ik maak er ook geen geheim van dat ik een voorstander ben van de doodstraf voor mensen die hun driften niet onder controle hebben. En dan heb ik het niet over die student uit Leuven, maar wel over mensen zoals mijn dader, types als Dutroux, ...
Dus: veroordeel ik mensen die een andere seksuele moraal hebben? Nee, zolang ze een ander respecteren.
Ik pik het niet mannenhaatster genoemd te worden door macho's die bij mij hun gelijk niet krijgen. Volgens mij zegt het meer over hen dan over mij.
Naar mijn mening zijn er drie verschillende types van menselijke seksualiteit.
De vleermuis
Vleermuizen hebben niet genoeg met een seksuele partner en paren met iedereen die ze te pakken krijgen.
Dit zijn mensen die niet monogaam kunnen zijn. Ze voelen zich best in open of polyamoureuze relaties. Op zich zijn ze geen probleem, maar ze kunnen het wel worden, als ze zich in willen laten met mensen die niet geschikt zijn hun partner te delen.
De rat
Ratten zijn seriemonogaam, zoals de meeste mensen. Ze zoeken een partner die hen dat moment uitkomt en gaat het niet meer laten ze die gaan en zoeken ze iemand nieuw. Dit is dus iemand die Mr of Mrs Right now zoekt, maar niet noodzakelijk voor een levenlang engagement.
Dit soort mensen kan een tijd met de vleermuis samen gaan, tot de vleermuis vreemd gaat en de rat het uitmaakt. De rat kan, indien hij/zij de breuken niet meer aankan, eventueel wel een duurzame relatie met de wolf opbouwen.
De wolf
Dit zijn mensen die een relatie als een engagement voor het leven aan zien en die met ups en downs voor elkaar zullen blijven gaan en vechten. Dit zijn de alfa' s die voor elkaar kiezen en boven de rest staan. Dit zijn mensen die zich enkel goed voelen in een volledig monogame relatie en die niet graag van partner wisselen.
Als de wolf het geluk heeft dat zijn eerste partner ook een wolk is, zijn dit de koppels die vanaf een jonge leeftijd levenslang samen blijven en waarvan als er een sterft op latere leeftijd, de andere snel volgt.
Dit is de groep waartoe ik behoor. Deze mensen worden dikwijls het minst begrepen, het meest gekwetst, gezien het gros van de mensen, ratten zijn of vleermuizen.
Een uitgeraasde rat en een gekwetste wolf kunnen elkaar soms ook begrijpen, maar tussen de wolf en de vleermuis is er geen enkele mogelijkheid om er een bevredigende relatie mee op te bouwen.
Conclusie
Ik denk dat respect de sleutel is voor een harmonieuze samenleving en ook zelfkennis. Ik denk dat veel mensen momenteel ongelukkig zijn, omdat ze niet in de juiste relatievorm zitten.
Ik vind het heel jammer dat veel mensen geen begrip hebben voor iemand die anders in elkaar zit.
Persoonlijk heb ik wel begrip voor mensen die niet monogaam kunnen zijn. Ik wil enkel dat ze ook respect hebben voor mijn ingesteldheid en geaardheid en respect hebben voor mijn grenzen.
Ik denk dat veel ratten eigenlijk wolven zijn, maar omdat levenslang voor een partner kiezen niet hip is tegenwoordig, lopen ze verloren als rat of nog erger, dwingen ze zichzelf in een vleermuizenkolonie.
Dat is dus mijn eerlijke visie. Ik veroordeel geen enkele van deze vormen, maar vind dat mensen het recht hebben zichzelf te zijn binnen hun eigen seksuele comfortzone.
Ik vind ook dat de wet dat iemand onder invloed niet kan instemmen, zeker een goed idee. De argumenten dat dan een koppel dat met wederzijdse toestemming met een glas op in bed duikt elkaar dan verkracht, is flauwekul. Als er niemand schade ondervind en er geen klacht wordt neergelegd, is er ook niets gebeurd.
Ik vind dat deze wet er moet zijn om slachtoffers van spiking en dergelijke te beschermen. Net als dat je officieel onder een bepaalde leeftijd ook geen toestemming kan geven, om kinderen te beschermen.
Gebeurt het dat mensen onder 16 jaar seks hebben met mensen boven de 20 jaar, officieel niet mag? Ik geloof van wel en ik denk ook niet dat het dan altijd misbruik is. De letter van de wet zou het verkrachting noemen, maar net als het dronken voorbeeld hierboven: als er niemand schade ondervind en er wordt geen klacht neergelegd, zal er ook niets gebeuren.
Ik denk niet dat onze wet moet veranderen, maar wel onze mentaliteit over hoe met elkaar omgaan.
Mij kan het dus niet echt schelen dat er mensen onenightstands hebben waar ze zich beiden goed bij voelen. In dat geval zal er ook geen juridisch gevolg zijn.
Maar als er na seks iemand zich slecht voelt, klopt het niet. Dat is niet de bedoeling en een ja is ook geen vrijgeleide om je ding te doen.
Dat is mijn eerlijke mening en ervaring.
Ik wil die moraal van respect weergeven in mijn werk. Ja, ik durf soms spicey te schrijven. Dat is mijn manier om dingen te verwerken en mijn hoop in de mensheid te behouden.
Reactie plaatsen
Reacties