Ik ben eerlijk gezegd zwaar aangedaan door de moord op Charlie Kirk. Ik kende de man niet, moest hem niet, ben het compleet niet met hem eens, maar ... Er staan idioten te dansen op het graf van een jonge vader met twee kleine kinderen.
Mag mijn hart breken?
Ik ben het op heel veel punten niet met hem eens, maar ik herken hem wel als een medemens die opkwam voor zijn ideeën, ook al waren ze niet de mijne en soms niet echt wat ik als verdraagzaam beschouw.
Toch, de man is doodgeschoten. En mensen juichen. Dat er een jonge weduwe met twee kleine kinderen achterblijft, kan hen helemaal niets schelen. Iemand die hen niet aanstond, is dood.
Ik ken veel mensen waar ik het niet altijd mee eens ben. Wat moet ik doen? Hen neerschieten?
Ik ben bijvoorbeeld geen fan van het koningshuis. Moet ik dan iedereen die ze wel leuk vindt afknallen? Nee, dat voelt voor mij niet goed aan. Waarom? Ik heb andere punten waarop ik die mensen wel kan waarderen.
En de basis waarop ik Charlie Kirk kan waarderen, is dat hij zijn mening altijd respectvol kon brengen, zonder schelden of vernederen, ook al was ze soms in mijn ogen onverdraagzaam.
ja, hij verkondigde meningen die me deden fronsen, maar hij ging het debat aan.
Hij was voor vrij wapenbezit en rekende dat dit doden ging eisen. Dit noem ik realisme, want sommige mensen zijn zo ver weg, dat ze vinden dat hun gelijk zo groot is, dat ze mogen moorden.
Hier trek ik dus de lijn. Ik kende Charlie Kirk niet als mens, maar een stemmetje in mij zegt me dat hij me niet zou doodgeschoten hebben, omdat mijn mening haaks op de zijne stond.
Ik ga deze blog beëindigen met de woorden van Bernie Sanders, iemand waar ik het ook niet mee eens ben, maar die de waarheid spreekt. Als we het middenveld verliezen en radicaal tegen elkaar opgaan, verliezen we onszelf helemaal.
Ik ben neutraal, geen van Charlie Kirk en ook niet van Bernie Sanders, maar hier sta ik wel achter wat de man zegt.
Reactie plaatsen
Reacties